9-10 april. Van Johannesburg naar Oldenzaal.

Donderdagmorgen om 3.45 uur opgestaan omdat wij gisteravond laat nog te horen kregen dat wij ons niet om 7.00 uur moesten melden bij het verzamelpunt maar al om 6.00 uur. Om 4.45 uur zaten wij al aan het ontbijt en om 5.15 uur zijn wij in de auto van Armand  vertrokken naar het verzamelpunt. Dit was nog een behoorlijke rit van drie kwartier dwars door Johannesburg. Om klokslag 6 uur waren wij bij het verzamelpunt waar het een drukte van belang was. Na afscheid te hebben genomen van Armand hebben wij ons gemeld en konden wij onze koffers plaatsen in een vak dat correspondeerde met het nummer van de bus die ons naar het vliegveld zou brengen. Wim en Rita hadden bus 3 en wij bus 5. Toen wij onze bagage er hadden neergezet kwamen wij in gesprek met een Nederlands echtpaar en wat bleek na enige tijd..................zij kwamen ook uit Oldenzaal!!!! Hoe klein kan de wereld zijn!

Na ongeveer een half uur werden wij opgeroepen om ons naar de bussen te begeven. Daar aangekomen werd onze bagage onder in de bus gestald en konden wij plaats nemen in de bus met uiteraard de 1,5 meter afstand van elkaar. Hier hebben wij ook nog zeker en half uur tot drie kwartier zitten wachten tot wij eindelijk vertrokken. Voorafgegaan door politieauto’s met zwaailichten en begeleid door motoragenten met loeiende sirenes zijn wij weer dwars door de stad naar de luchthaven gebracht. Het leek wel een gevangenentransport. Daar aangekomen was het voor ons weer wachten voordat wij naar de vertrekhal konden. Eenmaal daar moesten wij al onze bagage op straat zetten. Niemand had een idee waar dat voor was maar dat bleek na enige tijd. Er kwam een agente van de explosieven dienst met een hond die  onze bezittingen moest controleren. Naar mijn idee had die hond trouwens meer interesse voor de passagiers dan voor de bagage. Hierna werd onze temperatuur gemeten en konden wij eindelijk gaan inchecken aan de balie en dit verliep vrij snel. Het was wel een vreemde gewaarwording om op zo’n groot vliegveld de enige passagiers te zijn.

Aangekomen in de vertrekhal een plekje gezocht en het lange wachten kon beginnen. Ondertussen had ik al gekeken of er een KLM-toestel stond maar dat was in geen velden of wegen te bekennen. Na een uur hoorden wij een vliegtuig landen en jawel hoor het was ons vliegtuig. Daarna duurde het nog geruime tijd voor het boarden kon beginnen en ook dit ging uiterst langzaam en ook hier weer 1,5 meter afstand houden van elkaar. Vreemd is het dan wel dat zodra je in het vliegtuig bent je als haringen in een ton op elkaar wordt gepakt. Jacky had plaats 42 D en ik 42 A maar gelukkig konden wij ruilen zodat wij toch nog bij elkaar kwamen te zitten. Daar kwam nog bij dat wij het geluk hadden om met z’n tweeën de beschikking te hebben over 3 stoelen dus dit gaf ons toch wel behoorlijk wat ruimte. Ook lag er op iedere stoel een soort lunchpakketje.

Om 12 uur zijn wij dan eindelijk vertrokken. Eerst richting La Réunion want daar moest de crew wisselen omdat dat niet in Zuid Afrika mocht. Het was een vlucht van een kleine 4 uur. Na zo’n anderhalf uur zijn wij dan eindelijk vertrokken richting Nederland. Veel geslapen heb ik niet want wij waren verplicht om ons mondmasker op te houden en dat is niet echt prettig als je wil slapen.

Eindelijk zijn wij dan om 4.30 uur geland op Schiphol. Vreemd was het wel dat hier niet je temperatuur werd opgenomen en dat je geen instructies kreeg hoe je verder moest gedragen in Nederland.

Rond 7 uur op de trein gestapt richting Oldenzaal met een overstap in Utrecht en Hengelo. De hele reis zijn wij trouwens niet gecontroleerd dus hadden wij ook wel zonder kaartje kunnen reizen............ maar zo zijn wij niet. 

Om 9.30 uur waren wij dan eindelijk na een reis van in totaal 28 uur in Oldenzaal. Daphne en Seb stonden ons op te wachten en ook Henk Suelmann was er om ons te verwelkomen. Wim en Rita werden opgehaald door Henk Hulleman. Wij hebben onze bagage in de auto van Daphne geladen en zijn toen naar huis gelopen want na zo lang stil zitten is het wel heel prettig om je weer een beetje te kunnen bewegen. Thuis aangekomen hadden de buren vlaggetjes opgehangen en bord geplaatst met “Welkom thuis” . Dat doet een mens dan wel heel goed als je noabers zo met je meeleven.

Op paaszondag ging ‘s morgens de bel en stond Daphne aan de deur met een Paasontbijt en vanaf dat moment voelden wij ons echt weer THUIS.